“က်ပ္သိန္း ၅၀ ကန္ေတာ့တယ္”
ဒီစကားကို ေျပာလုိက္သူက မိမိခႏၶာကိုယ္ထဲက ေက်ာက္ကပ္တစ္လံုးကို လိုအပ္ေနသူ လူနာ တစ္ဦးထံ လွဴဒါန္းလိုက္တဲ့ မႏၱေလးတုိင္း၊ မတၱရာၿမိဳ႕နယ္က အမ်ဳိးသမီးငယ္။ သူ႔နာမည္ကိုေတာ့ သူ႔ဟာသူ “ေမာင္” လို႔ နာမည္ေပးထားရဲ႕။
သူမ ေက်ာက္ကပ္လွဴဒါန္းခဲ့တဲ့ေနရာက အိႏၵိယႏုိင္ငံ၊ နယူးေဒလီၿမိဳ႕က အပိုလိုေဆး႐ံု။
အလွဴခံသူေတြရဲ႕ ကုန္က်စရိတ္ခံမႈနဲ႔ အပိုလိုေဆး႐ံုမွာ သူမရဲ႕ ေက်ာက္ကပ္တစ္လံုးကို ေပးလွဴခဲ့တာ ေၾကာင့္ လူနာရွင္ဘက္က အလိုက္တသိ ျပန္ၿပီးေတာ့ ေက်းဇူးဆပ္တဲဲ့ က်ပ္သိန္း ၅၀ ကို “က်ပ္သိန္း ၅၀ ကန္ေတာ့တယ္” လို႔ သူမက ဆုိလိုက္တာပါ။
ဒါနလွဴဒါန္းျခင္း၊ ေပးကမ္းျခင္း၊ စြန္႔ႀကဲျခင္းသည္ ေမတၱာတရားကို ကာယကံေျမာက္ က်င့္သံုးျခင္း မည္သည္လို႔ ဗုုဒၶဘာသာ၀င္ေတြက ယံုၾကည္ထားၾကသည္။ ဘုရားအေလာင္းေတာ္သည္ပင္ ဘုရားအျဖစ္ကို ရရွိရန္အလို႔ငွာ ဆယ္ပါး ပါရမီအနက္ ဒါနပါရမီကို ဦးစြာ ျဖည့္က်င့္ခဲ့ရသည္ မဟုတ္ေပေလာ။ ဒါေပမဲ့လည္း စစ္မွန္တဲ့ လွဴဒါန္းမႈကို အေထြေထြေသာ လူမႈဘ၀ အက်ပ္အတည္းက အေရာင္ဆုိးလို႔ လာေနပါၿပီ။
“ေက်ာက္ကပ္က ေရာင္းတယ္၊ ၀ယ္တယ္ဆုိတာ ဘယ္ေလာက္နဲ႔ဆုိတာေတာ့ အတိအက် မရွိဘူး။ ဒါေပမဲ့ တခ်ဳိ႕လူေတြက ဥပမာ ကိုယ္က သိန္း ၅၀ ေလာက္ အခက္အခဲေတြ႕ေနတယ္ဆိုရင္ အဲဒီ သိန္း ၅၀ နဲ႔ ျဖတ္ၾကတဲ့သူေတြလည္း ရွိတယ္”
ဒီစကားကို ေျပာျပသူက အိႏၵိယႏုိင္ငံ၊ နယူးေဒလီၿမိဳ႕က အပိုလိုေဆး႐ံုမွာ လူနာေစာင့္၊ လူနာအကူ အေနနဲ႔ အလုပ္လုပ္ကိုင္ေနတဲ့ ျမန္မာႏုိင္ငံသား မေအးခ်မ္း (အမည္လႊဲထားသူ) ပါ။
တစ္ခ်ိန္က အိႏၵိယေရာက္ ျမန္မာဒုကၡသည္ေတြၾကားမွာ နာမည္ႀကီးခဲ့တဲ့ ေသြးေရာင္းစားမႈေနာက္ ေရွ႕ေရာက္လာတဲ့ အလွဴအမည္ခံ ကိုယ္ခႏၶာေရာင္းစားမႈ တစ္ရပ္...တစ္ခ်ိန္က အိႏၵိယေရာက္ ျမန္မာဒုကၡသည္ေတြၾကားမွာ နာမည္ႀကီးခဲ့တဲ့ ေသြးေရာင္းစားမႈေနာက္ ေရွ႕ေရာက္လာတဲ့ အလွဴအမည္ခံ ကိုယ္ခႏၶာေရာင္းစားမႈ တစ္ရပ္။
အရင္က ျမန္မာျပည္ကေန အိႏၵိယႏုိင္ငံကို ေဆးသြားကုတဲ့အခါ၊ ခြဲစိတ္ကုသၾကတဲ့အခါ ေသြးလိုအပ္ လာၿပီဆုိရင္ လူနာေစာင့္ေတြျဖစ္တဲ့ ျမန္မာႏုိင္ငံသား (အမ်ားစုမွာ ျမန္မာဒုကၡသည္မ်ား ျဖစ္) ေတြက ရွာႀကံရပါေတာ့တယ္။
အဲဒီလူနာေစာင့္ေတြက ေသြး (နီ) တစ္ပုလင္းကို အိႏၵိယသံုးေငြ ႐ူပီး ၂၅၀၀ (ျမန္မာက်ပ္ေငြ ငါးေသာင္းခန္႔)၊ ေသြျဖဴဥ တစ္ပုလင္းကို ႐ူပီး ၃၀၀၀ (ျမန္မာက်ပ္ေငြ ေျခာက္ေသာင္းခန္႔) ႏႈန္းနဲ႔ ေသြးလွဴတယ္ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ ေသြးအေရာင္းအ၀ယ္ လုပ္ရပါေတာ့တယ္။ ေသြးေရာင္းတဲ့ သူအမ်ားစုက အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ အိႏၵိယႏုိင္ငံကို ေရာက္ေနတဲ့ ျမန္မာဒုကၡသည္ေတြ။ လိုအပ္တဲ့ ေသြးအမ်ဳိးအစား ရႏုိင္ဖုိ႔အတြက္ကလည္း လူနာေစာင့္ေတြက သူတို႔စီမွာ စာရင္းေတြ ထားၿပီး ဘယ္ေသြးလိုရင္ ဘယ္သူေတြကို ေခၚရမယ္၊ ဘယ္ေသြးအုပ္စုဆိုရင္ ဘယ္သူေတြကို ေခၚရမယ္ ဆုိတာ ရွိၿပီးသားပါ။ အိမ္ခန္းတစ္ခန္းငွားခ ႐ူပီး ၃၀၀၀ ေလာက္ ရွိတဲ့ နယူးေဒလီမွာ ေသြးတစ္ပုလင္း ထုတ္ရင္ အိမ္လခအတြက္ မပူရဘူးဆုိေတာ့ ၀မ္းစာအတြက္ ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းစြာ အလုပ္လုပ္ၾကရတဲ့ ျမန္မာဒုကၡသည္ေတြအတြက္ ေစ်းကြက္တစ္ခု ျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္။ အခုေတာ့ လွဴတယ္ ဆိုတဲ့ နာမည္ေအာက္မွာပဲ ေသြးေရာင္းစားမႈထက္ျမင့္တဲ့ ေက်ာက္ကပ္ အေရာင္းအ၀ယ္ ျဖစ္လာေနပါၿပီ။
“ေဆး႐ံုကေတာ့ အပိုလိုေဆး႐ံုက အမ်ားဆံုးပဲ။ အဲဒီလိုမ်ဳိး လုပ္တာ။ ေငြကေတာ့ ျပန္ၿပီးေတာ့ ယူၾက တာပါပဲ။ နည္းတာမ်ားတာပဲ ကြာတယ္။ တခ်ဳိ႕က်ေတာ့လည္း မ်ားမ်ား ျပန္ေပးၾကတယ္၊ တခ်ဳိ႕က်ေတာ့လည္း မေပးဘူး။ တခ်ဳိ႕က်ေတာ့ မလွဴခင္ေတာင္မွ ရက္ရက္ေရာေရာ မေကၽြးခ်င္တဲ့ သူေတြက အမ်ားႀကီး ရွိတာ။ လွဴတဲ့သူေတြကေတာ့ အမ်ားဆံုး ျမန္မာေတြပဲ မ်ားတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ေစ်းကေတာ့ အတိအက်ႀကီး ျဖတ္တာမ်ဳိး မရွိဘူး။ ေရာင္းတဲ့၀ယ္တဲ့ေစ်းေတာ့ မရွိဘူး။ ခုနက ေျပာသလုိ လွဴၾကတာ။ ကိုယ့္အခက္အခဲေပၚမွာ မူတည္ၿပီးေတာ့ ေတာင္းၾကတာလည္း ရွိတယ္။ တခ်ဳိ႕က်ေတာ့လည္း ဒီအတုိင္းနဲ႔ ေက်ာက္ကပ္လွဴၿပီးတဲ့အခါက်ေတာ့ ျပန္ၿပီးေတာ့ ကူညီ ေထာက္ပံ့ေပးတာ” လို႔ မေအးခ်မ္းက ဆုိပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ အဲဒီေက်ာက္ကပ္လွဴဒါန္းမႈေတြဟာ အိႏၵိယႏုိင္ငံမွာ ဗုဒၶစာေပေတြ လာေရာက္သင္ယူ ေနၾကတဲ့ သံဃာေတာ္ေတြက စခဲ့တာလို႔ဆိုရင္ မမွားပါဘူး။ အဲဒီတုန္းက သံဃာေတာ္ေတြဟာ မည္သည့္အက်ဳိးမွ မဖက္၊ မိမိရဲ႕ ကိုယ္ခႏၶာအစိတ္အပိုင္းနဲ႔ သူတစ္ပါး အသက္ဆက္ႏုိင္ေအာင္ ျမတ္ေသာဒါနျပဳ ကူညီေပးခဲ့ၾကတာပါ။ ေစတနာသပ္သပ္ ကုိယ္က်ဳိးမဖက္ဘဲ လွဴဒါန္းခဲ့မႈရဲ႕ အက်ဳိး ဆက္အေနနဲ႔ အလွဴရွင္ျဖစ္တဲ့ သံဃာေတာ္ေတြကို အလွဴခံသူေတြဘက္က နည္းအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ၾကည့္႐ႈ ကူညီ လွဴဒါန္းတာေတြ ရွိခဲ့ပါတယ္။
ေက်ာက္ကပ္လွဴတဲ့အခါ အလွဴခံသူေတြဘက္က ခြဲစိတ္ကုသမႈ ျပဳလုပ္ဖုိ႔အတြက္ အလွဴရွင္အတြက္ အေထြေထြေသာ ကုန္က်စရိတ္ေတြကို က်ခံေပးရၿပီး ေငြေၾကးတတ္ႏုိင္သူေတြက တတ္ႏုိင္သ ေလာက္၊ မတတ္ႏုိင္သူက မတတ္ႏုိင္သေလာက္ ကိုယ့္အသက္သခင္ဟဲ့ဆိုၿပီး ျပန္ၿပီး ၾကည့္႐ႈကူညီ ေပးၾကတာပါ။
ေက်ာက္ကပ္လွဴဒါန္းမႈဟာ သံဃာေတာ္ေတြက တစ္ဆင့္ လူေတြစီ ေရာက္လာတဲ့အခါမွာေတာ့ ျဖဴစင္တဲ့ အျဖဴေရာင္သပ္သပ္ ေစတနာမွာ အေရာင္ေတြ စြန္းထင္လာပါေတာ့တယ္။
တခ်ဳိ႕က ခြဲစိတ္ေတာ့မယ္ဆုိေတာ့မွ ကိုယ့္အိမ္ကို ပိုက္ဆံေတြ ဘာေတြ လႊဲခိုင္းလိုက္တာ။ အဲဒီလို သူတို႔အိမ္က က်န္တဲ့မိသားစုေတြကို ေပးခိုင္းလိုက္တာ။ အဲဒါမ်ိဳးလည္း ရွိၾကတယ္။ တခ်ဴိ႕က်ေတာ့လည္း ခြဲၿပီးမွ ေပးၾကတဲ့သူေတြလည္း ရွိတယ္။ တခ်ဳိ႕က် ႀကိဳတင္ နည္းနည္းပါးပါး ေပးထားတယ္၊ ၿပီးေတာ့ ထပ္ေပးတယ္။ အဲဒီလိုမ်ဳိးေတြပါပဲ/ ပိုက္ဆံရတဲ့သူေတြက်ေတာ့ ဘာသံမွ မၾကားရဘူးေပါ့။ ျပႆနာ မရွိသြားဘူး။ ေအးေအးေဆးေဆး ၿပီးသြားၾကတာ...“တခ်ဳိ႕က ခြဲစိတ္ေတာ့မယ္ဆုိေတာ့မွ ကိုယ့္အိမ္ကို ပိုက္ဆံေတြ ဘာေတြ လႊဲခိုင္းလိုက္တာ။ အဲဒီလို သူတို႔အိမ္က က်န္တဲ့မိသားစုေတြကို ေပးခိုင္းလိုက္တာ။ အဲဒါမ်ိဳးလည္း ရွိၾကတယ္။ တခ်ဴိ႕က်ေတာ့လည္း ခြဲၿပီးမွ ေပးၾကတဲ့သူေတြလည္း ရွိတယ္။ တခ်ဳိ႕က် ႀကိဳတင္ နည္းနည္းပါးပါး ေပးထားတယ္၊ ၿပီးေတာ့ ထပ္ေပးတယ္။ အဲဒီလိုမ်ဳိးေတြပါပဲ/ ပိုက္ဆံရတဲ့သူေတြက်ေတာ့ ဘာသံမွ မၾကားရဘူးေပါ့။ ျပႆနာ မရွိသြားဘူး။ ေအးေအးေဆးေဆး ၿပီးသြားၾကတာ။ အဲဒါက ကၽြန္မ ထင္တယ္။ ေငြေတြ ဘာေတြ တစ္ခါတည္း ေျပာၿပီးခဲ့လို႔ ျဖစ္မွာေပါ့။ ၿပီးေတာ့ လွဴတဲ့သူေတြက သံဃာေတြ မ်ားတယ္။ ဘုန္းႀကီးေတြကေတာ့ ေငြေရးေၾကးေရး ေျပာထားတာမ်ဳိး မၾကားရဘူး။ ၿပီးေတာ့မွ တတ္ႏုိင္တဲ့သူေတြ၊ အလွဴရွင္ေတြ၊ လူနာေတြက ျပန္လွဴၾကတာ၊ အဲဒီေလာက္ပဲ။ တခ်ဳိ႕ဆို ေလး၊ ငါးသိန္းနဲ႔ ၿပီးသြားတာ လည္း ရွိတယ္။ တခ်ဳိ႕ဆုိ သိန္း ၇၀၊ ၈၀ အဲဒီ ေလာက္ ေပးတဲ့သူလည္း ၾကားတယ္” လို႔ မေအးခ်မ္းက ဆုိပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ တစ္ပါးသူအတြက္ ေက်ာက္ကပ္လွဴတဲ့သူေတြတုိင္းမွာ အခုလိုမ်ဳိး အေရာင္းအ၀ယ္ ဆန္ဆန္ သေဘာမ်ဳိးေတြ ပါ၀င္ေနတယ္လုိ႔ မဆိုလိုပါဘူး။ မီးေမာင္းထုိးျပခ်င္တာက လွဴဒါန္းမႈ ေနာက္ကြယ္မွာ အေရာင္းအ၀ယ္ ဆန္လာတာေတြကို သတိေပးခ်င္တာပါ။ ဒီ့အရင္ နဂိုကလည္း ေသြးလွဴေပးမယ္ဆိ္ုတဲ့ စကားလံုးေနာက္ကြယ္မွာ အေရာင္းအ၀ယ္ သေဘာမ်ဳိး လုပ္တာေတြက နမူနာ ျပေနတာေၾကာင့္ပါ။
အလွဴလို႔ နာမည္ခံထားတဲ့ ေက်ာက္ကပ္ ေပးဆပ္မႈမွာ တခ်ဳိ႕ေသာသူေတြကေတာ့ မည္၍ မည္မွ် လွဴပါမယ္၊ ကန္ေတာ့ပါမယ္ဆိုတဲ့ စကားလံုးလွလွသံုးၿပီး ခြဲစိတ္ကုသမႈေတြ မလုပ္ခင္ ႀကိဳတင္ ညုိႏႈိင္း တာေတြ ရွိသလို၊ ႀကိဳတင္ မညွိႏႈိင္းေပမယ့္ ဒီေလာက္ေတာ့ ေပးေလာက္မွာပါဆုိၿပီး စိတ္ကူးေတြနဲ႔ လွဴဒါန္းၾကလို႔ ျပႆနာေတြ တက္တာလည္း ရွိခဲ့တယ္လုိ႔ မေအးခ်မ္းက ဆုိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အခုလို မ်ဳိး ျပႆနာေတြ ျဖစ္ၾကတဲ့ထဲမွာ အရပ္သားဘက္က လွဴဒါန္းမႈေတြခ်ည္းမွာပဲ ေတြ႕ရေလ့ ရွိပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ အေရာင္းအ၀ယ္ မတည့္ဘူးလို႔ပဲ ေစ်းကြက္စကားနဲ႔ ဆုိရမွာပါ။
“လူေတြထဲကပဲေပါ့။ လူေတြထဲက ဆုိတာလည္း သိတဲ့အတုိင္းေလ။ မရွိတဲ့သူ၊ အဆင္မေျပတဲ့သူေတြ ကပဲ ဒါေတြကို ေမွ်ာ္ကိုးၿပီးေတာ့ လုပ္ၾကတယ္ ထင္တာပါပဲ။ တခ်ဳိ႕က်ေတာ့ ေျပာမထားဘူး။ ေျပာမထားေတာ့ ၿပီးေတာ့မွ ျပႆနာေတြ တက္ၾက။ တစ္ေယာက္ေတာ့ရွိတယ္။ သူတုိ႔က အစကေတာ့ လွဴမယ္လို႔ ေျပာၿပီးသား။ ဒါေပမဲ့ အလွဴခံတဲ့ လူနာက သိန္း ၇၀ ေပးမယ္လုိ႔ သူတို႔က စကားကမ္းလွမ္းထားတာ ရွိတယ္တဲ့။ ေကာင္မေလးကေတာ့ ေပးပါလို႔ မေတာင္းဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဒီမွာေရာက္တဲ့အခါ ခြဲခါနီးက်ေတာ့ ျပႆနာေတြ၊ ကသိကေအာာင့္ေတြ ျဖစ္တဲ့အခါက်ေတာ့ သူ႔အိမ္ကို ေငြလွမ္းပို႔တယ္လို႔ ေျပာတာပဲ။ အဲဒါေတာ့ တစ္ေယာက္ေတာ့ ရွိတယ္” လို႔ မေအးခ်မ္းက သူမရဲ႕ အေတြ႕အႀကံဳေတြကို ျပန္ေျပာျပပါတယ္။
မေအးခ်မ္း ေျပာျပေနတာေတြက အလွဴဆိုတဲ့ ေနာက္ကြယ္က အသျပာဖက္လာမႈနဲ႔ ဆက္စပ္လို႔ သူမ ႀကံဳရ၊ ဆံုရ၊ သိရသမွ်ေတြကို ျပန္ၿပီး ေျပာျပေနတာပါ။
လွဴတယ္ပဲ ေျပာေျပာ၊ သဒၵါေၾကး ေတာင္းတယ္ဆုိဆုိ အေရာင္းအ၀ယ္ဆန္လာတဲ့ ေက်ာက္ကပ္ လွဴဒါန္းမႈ ေနာက္ကြယ္က ေငြေၾကးကိစၥေတြက ပတ္သက္ဆက္ႏႊယ္မႈေတြ ရွိေနပါၿပီ။ ဒီလိုမ်ဳိး ျဖစ္လာ ျခင္းဟာ နယူးေဒလီၿမိဳ႕က ျမန္မာဒုကၡသည္ေတြ အျပင္ ျမန္မာျပည္တြင္း ေနထိုင္ရင္း အေထြေထြ က်ပ္တည္းမႈေတြ ႀကံဳလာတဲ့ ျပည္သူေတြအၾကား ထြက္ေပၚတစ္ခု ျဖစ္လာမွာကိုေတာ့ စိုးရိမ္ေစမိ ေၾကာင္း တင္ျပရင္း ကိုယ္လက္အဂၤါရာင္းစားရတဲ့ ဘ၀က လြတ္ေျမာက္ၾကပါေစလို႔ ဆုေတာင္းရင္း…။
ေအာင္ထြန္းလင္း (ေအာက္ခ်င္းသစၥာ သတင္းေအဂ်င္စီ)
