ဒါေပမဲ့လည္း အေတြးေရယာဥ္ေၾကာ ေမွ်ာပါရင္းနဲ႔က ထိုင္းစကားတစ္လွည့္၊ အဂၤလိပ္တစ္လွည့္နဲ႔ စကားေတြ ေဖာင္ဖြဲ႕ေျပာလာတဲ့ ေကာင္မေလးတစ္သိုုက္က ေရွ႕က ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားေလရဲ႕။
ေၾသာ္…သူတပါးရဲ႕ တိုုင္းျပည္မွာ လူငယ္ပီပီ လူငယ္ဘာသာဘာ၀အတုုိင္း လြတ္ လြတ္လပ္လပ္နဲ႔ ေနႏုုိင္ၾကေလရဲ႕။ တိုု႔မ်ား ျမန္မာျပည္မွာေတာ့ ထမင္းခ်ဳိင့္ကိုယ္စီ လက္ ၀ယ္ကိုုင္ၿပီး အမိမွန္းမသိ၊ အဖမွန္းမသိေအာင္ ျဖစ္ေနတဲ့ ဘတ္စ္ကားကိုု က်ပ္က်ပ္သိပ္ သိပ္တိုုးစီးၿပီး မိုုးလင္းက မိုုးခ်ဳပ္ တကုုပ္ကုုပ္နဲ႔ အလုုပ္ခြင္ထဲ ၀င္ေနရေလရဲ႕။
ဘယ္ေတာ့မ်ားမွမ်ား တိုု႔ျမန္မာျပည္က လူငယ္ေတြ လူငယ္ပီပီ တတ္တတ္ၾကြၾကြ လန္းလန္းဆန္းဆန္းနဲ႔ ေနႏုုိင္ပါ့ေတာ့မလဲ။
မနက္မိုုးလင္း မ်က္စိႏွစ္လံုုးပြင့္တာနဲ႔ အေမျပင္ေပးထားတဲ့ ထမင္းခ်ဳိင့္ေဟာင္းေလး ကိုု ပိုုက္ၿပီး ထြက္လာလုိက္ရတာ ည မိုုးစုုန္းစုုန္းခ်ဳပ္ေလေတာ့မွ အေမ့ရင္ခြင့္ တစ္ခါျပန္နား ရတယ္ေလ။ ညျမင္လိုု႔ ေန႔ေပ်ာက္ဆိုုသလိုုမ်ဳိး မိဘရင္ခြင္ကိုု နားခိုုစရာအခ်ိန္ဆိုုလိုု႔ သန္း ေခါင္နားနီးေနတဲ့ အခ်ိန္ေလးကိုုသာ ပိုုင္ဆုုိင္ႏုုိင္ၾကတာေလ။
ခုုမ်ား တိုု႔ေရာက္ေနတဲ့ ေနရာကေတာ့ ျမန္မာႏုုိင္ငံနဲ႔ နယ္နိမိတ္ခ်င္းထိစပ္ေနတဲ့ ထိုုင္းႏုုိင္ငံက ခ်င္းမိုုင္ၿမိဳ႕ေပါ့။ ေဘးပတ္လည္ ေတာင္၀ိုုင္းရံလိုု႔ ခုုလိုုမ်ဳိး ေဆာင္းတြင္းကာလ ဆိုုရင္ျဖင့္ တစ္ေနကုုန္ တစ္ေနခန္း ေအးစိမ့္စိမ့္နဲ႔ ေနလိုု႔ထိုုင္လိုု႔ ေကာင္းပါရဲ႕။ ခ်င္းမုုိင္ၿမိဳ႕ရဲ႕ အထင္ကရျဖစ္တဲ့ ဒြိဳင္ဆုုထပ္ေတာင္ဆိုုရင္လည္း ျမဴႏွင္းေတြနဲ႔ ေ၀လိုု႔ေပါ့။
ေၾသာ္…ကိုုယ့္ေနရာ ကိုုယ္ဌာနမဟုုတ္ေပမယ့္လည္း တစ္ခဏတာ နားခိုုဖိုု႔အတြက္ ေတာ့ အစစအရာရာ အဆင္ေျပႏုုိင္ေကာင္းပါရဲ႕။ ဘ၀ေပးအေျခအေနက ကိုုယ့္တိုင္းျပည္ ရဲ႕ေျမကိုု ေျခခ်ခြင့္မရ၊ သန္႔ရွင္းလတ္ဆတ္တဲ့ အမိေလကိုုေတာင္ ႐ႈ႐ႈိက္ခြင့္မေပးေတာ့ဘဲ တစ္ပါးတုုိင္းျပည္မွာ ေနေနရေလရဲ႕။ ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ ကိုယ့္အမိေျမကိုု နင္းခြင့္ရေတာ့မွာ လဲ။
ကိုုယ္တစ္ေယာက္တည္း အားငယ္ေနတယ္လိုု႔မ်ား ထင္မိၿပီး ကိုုယ့္ကိုယ္ကိုုယ္ အားမလိုု အားမရျဖစ္မိျပန္ေသး။ ဒါေပမဲ့လည္း ငါတစ္ေယာက္တည္း မဟုုတ္တန္ေကာင္း ပါဘူးဆုုိတဲ့စိတ္က လူကိုုယ္ ျပန္ၿပီး အားတင္းႏုုိင္ေစခဲ့ျပန္တယ္ေလ။
ခနားမူေကာလိုု႔ ေခၚတဲ့ ၀က္သံုုးထပ္သားနဲ႔ ကိုုက္လန္ေၾကာ္ကိုုလည္း မွာတတ္ေနၿပီ။ ေခါက္ဖက္မူလုုိ႔ ေခၚတဲ့ ၀က္သားထမင္းေၾကာ္ကိုုလည္း မွာတတ္ျပန္ၿပီ။ ၾကက္ဥေၾကာ္ ေလး ထည့္စားခ်င္ရင္လည္း ခိုုက္ေဒါင္းလုုိ႔ မွာၿပီး စားတတ္ေနျပန္ၿပီ။ ခ၀ါဒီခရပ္ခ္၊ ေခၚပြန္ ခရပ္ခ္ဆိုုတဲ့ စကားေတြကိုုလည္း ေျပာတတ္လာ...ေရာက္လာတာ တႏွစ္နီးပါးရွိလာျပန္ေတာ့ အေပါင္းအသင္းမိတ္ေဆြေတြ ရလာလိုု႔ ထိုုင္းစကားေလးကိုုလည္း မတတ္တေခါက္ တက္လာျပန္ေကာ။ ေရာက္ခါစက ထိုုင္းလိုု မေျပာတတ္တာနဲ႔ ယမ္ယမ္ေခါက္ဆြဲေျခာက္ကိုုလည္း စိတ္နာနာနဲ႔ ဖိစားခဲ့ရတဲ့ဘ၀ကေန ခနားမူေကာလိုု႔ ေခၚတဲ့ ၀က္သံုုးထပ္သားနဲ႔ ကိုုက္လန္ေၾကာ္ကိုုလည္း မွာတတ္ေနၿပီ။ ေခါက္ဖက္မူလုုိ႔ ေခၚတဲ့ ၀က္သားထမင္းေၾကာ္ကိုုလည္း မွာတတ္ျပန္ၿပီ။ ၾကက္ဥေၾကာ္ ေလး ထည့္စားခ်င္ရင္လည္း ခိုုက္ေဒါင္းလုုိ႔ မွာၿပီး စားတတ္ေနျပန္ၿပီ။ ခ၀ါဒီခရပ္ခ္၊ ေခၚပြန္ ခရပ္ခ္ဆိုုတဲ့ စကားေတြကိုုလည္း ေျပာတတ္လာသလိုု ကားစီးတိုုင္းလည္း ကိုယ္သြားခ်င္ တဲ့ေနရာကိုု ေျပာတတ္လာခဲ့ၿပီေလ။
ေနာက္ၿပီး နဂိုက ထုုိင္းစကားမတတ္ ဘာမတတ္နဲ႔ သူငယ္ခ်င္းအေပါင္းအသင္း မရွိေပမယ့္ အခုုေတာ့ ထိုုင္းသူငယ္ခ်င္းေတြရလာသလို ျမန္မာဆိုုရင္ ကိုုယ္တစ္ေယာက္ တည္းမ်ား ရွိေနသလားဆိုၿပီး အားငယ္ခဲ့ရတဲ့အခ်ိန္ေတြကုုိ လြန္ေျမာက္လာခဲ့ၿပီေလ။ အ ေနၾကာလာတဲ့အမွ် ကိုုယ့္ျမန္မာေတြ ဘယ္လိုုေနရာမွာ ေနတတ္တယ္၊ ဘယ္လိုုသြားလာ ေနထိုုင္တတ္တယ္ဆိုတာကိုု သိလာေတာ့ တအားတက္ခဲ့ရတယ္။
ျမန္မာေတြေနထိုုင္တတ္္တဲ့ ပတ္၀န္းက်င္၊ ေဒသေတြကိုု ေရာက္လာခဲ့တဲ့အခါမွာ ေတာ့ ခုုနက အားတက္ခဲ့ရတာေတြက ေပ်ာက္ပ်က္ရျပန္တယ္။ ဘာေၾကာင့္မ်ား ဒီလိုုျဖစ္ ေနၾကတာလဲဆုုိတဲ့ ေမးခြန္းက ေခါင္းထဲမွာ တ၀ဲလည္လည္နဲ႔ေပါ့။
ကိုယ္ေနတဲ့ ထိုုင္းႏုုိင္ငံ ခ်င္းမိုုင္ၿမိဳ႕မွာ ဂ်င္ဂ်င္လည္ေအာင္ ေလွ်ာက္သြားရင္းနဲ႔က ျမန္မာေတြရဲ႕ လူေနမႈဘ၀၊ လူေနမႈစတုုိင္နဲ႔ ဘ၀တည္ေဆာက္ပံုုေတြကိုု ေလ့လာရင္းက တစ္ခါတစ္ရံ ထုုိင္းႏုုိင္ငံ၊ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕က ျမန္မာေတြရဲ႕ လူေနမႈဘ၀ေတြ၊ ဘ၀တည္ ေဆာက္ပုံေတြက ျမန္မာျပည္ဖြား ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ အံ့ၾသစရာေတြ အျပည့္နဲ႔ေပါ့။
ထိုုင္းႏုုိင္ငံကိုု ေရာက္ေနတဲ့ ျမန္မာေတြရဲ႕ ဓေလ့စ႐ိုုက္ကေတာ့ ရန္ကုုန္မွာ ႀကီးျပင္း လာတဲ့ ကိုုယ္အတြက္ေတာ့ အထူးအဆန္းေတြခ်ည္းပါပဲ။ တစ္ခါတစ္ရံ ငါ ရန္ကုုန္မွာ ေမြး လာတာမွ ဟုုတ္ရဲ႕လား။ နယ္ၿမိဳ႕ေလး တစ္ၿမိဳ႕မွာမ်ား ေမြးလာတာလားလိုု႔ ျပန္ၿပီး ေတြးမိ ရဲ႕။ ရန္ကုုန္သားကၽြန္ေတာ္ ေခတ္မီတယ္ဆုိတာမ်ားကေတာ့ ေရာက္ႏွင့္ၿပီးသား ျမန္မာ ျပည္ဖြားေတြနဲ႔ ယွဥ္လိုုက္ရင္ ဖြဲနဲ႔ ဆန္ကြဲ၊ ဆီနဲ႔ေရ၊ နတ္သုုဒၶါနဲ႔ ငပိရည္အလားပဲ။ ေခတ္မီ လိုုက္ၾကပံုုမ်ား ကိုုယ္ျမန္မာေလမွ ဟုုတ္ရဲ႕လားလိုု႔ ျပန္ေမးရမတတ္ေပါ့။
အင္း…အျပင္အဆင္နဲ႔ ေနထုိင္ပံုုကေတာ့ ေခတ္မီၿမိဳ႕ျပတစ္ခုုရဲ႕ ျပယုုဂ္အျဖစ္ တင္ စားႏုုိင္ေကာင္းပါရဲ႕။ ျမန္မာျပည္လို ဘ၀လမ္းၾကမ္းၾကမ္းမွာ ျဖတ္သန္းေနရတဲ့ လူငယ္ေတြ နဲ႔ေတာ့ ကြာပါ့။ အျပင္ထြက္မလား ထြက္ရဲ႕။ ေရွာ့ပင္သြားမလား သြားရဲ႕။ စိတ္သြားတိုင္း ကိုုယ္ပါလိုုက္ပံုုမ်ား ကလပ္ဆိုုလည္း သူတိုု႔ခ်ည္းပါပဲလားလိုု႔ ေျပာရမတတ္ပဲ။
ေၾသာ္…ဘ၀ေတြမ်ား ကံေကာင္းလိုုက္ပံုုက။ ျမန္မာျပည္မွာ ေမြးတာခ်ည္းအတူတူ သူတိုု႔ကေတာ့ တာ၀တိ ံသာေျခာက္ထပ္ေရာက္ေနသလား ေအာက္ေမ့ရေလာက္ေအာင္ လူနဲ႔ သူနဲ႔ တူေအာင္ ေနႏုုိင္လိုုက္ၾကတာ။ ျပန္ေတြးမိရင္းနဲ႔က ျမန္မာျပည္က အဖိႏွိပ္ခံလူ ေတြကိုု သနားလိုုက္ပါဘိ။
ဒီလိုုနဲ႔ဘဲ ေျမွာက္စားစရာမလိုုဘဲ ေတာက္ၾကြားေနၾကတဲ့ ျပည္ပေရာက္ ျမန္မာေတြ ကိုု ဆက္ၿပီး ေလ့လာမိရင္းက ရင့္နင့္စရာေတြကလည္း တသီတတန္းပါလားဆိုုတာ ေတြ႕ လာခဲ့မိတယ္ေလ။
ဘယ္သူမျပဳ မိမိမႈလိုု႔ မဆိုုသာေပမယ့္ လူက လူလိုုေနႏုုိင္ေအာင္ လူကိုု ရင္းေနၾက ပါလားဆုုိတာ ျမင္လာမိတယ္။ ဒီေတာ့မွ ေၾသာ္…ျမန္မာျပည္က လူေတြက ေတာ္ပါေသး လားဆိုုတဲ့အေတြးက ေပါက္လာျပန္ေကာ…။
ကိုုယ့္ဘ၀ေလးရပ္တည္ဖိုု႔အတြက္ တကယ္တမ္း စဥ္းစားမယ္ဆိုုရင္ သမား႐ိုုးက် က ေကာင္းသလား၊ ဆန္းဆန္းျပားျပားနည္းလမ္းက ေကာင္းသလားဆုုိတာကေတာ့ ခုုထပ္ ထိ ေတြးစရာအခ်က္တစ္ခုုေပါ့။ ဒါေပမဲ့ လူက လူလိုုေနႏုုိင္ေအာင္ေတာ့ လူကိုု မရင္းသင့္ တာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။
ႏုသစ္စဘ၀ေတြမွာ လူရယ္လိုု႔ အမည္တပ္ဖိုု႔အတြက္ လူလိုု လုုပ္႐ံုုနဲ႔ ရပါတယ္။ အလုုပ္ၾကမ္းလုုပ္မလား၊ ဘာလုုပ္မလဲ။ ေစ်းေရာင္းမလား။ တစ္၀မ္းတစ္ခါးမငတ္ေအာင္ေတာ့ ေနႏုုိင္တာခ်ည္းပါပဲ။ ျမန္မာျပည္လိုု ေနရာမဟုုတ္တဲ့ ဒီလိုုတုုိင္းျပည္မွာ သာမန္အလုုပ္ ၾကမ္းလုုပ္ၿပီး ျခစ္ျခစ္ကုုတ္ကုုတ္ေနတတ္မယ္ဆုုိရင္ ျမန္မာျပည္ကိုုေတာင္ ပိုုက္ဆံျပန္ပိုု႔ႏုုိင္ ေသးပါရဲ႕...ႏုသစ္စဘ၀ေတြမွာ လူရယ္လိုု႔ အမည္တပ္ဖိုု႔အတြက္ လူလိုု လုုပ္႐ံုုနဲ႔ ရပါတယ္။ အလုုပ္ၾကမ္းလုုပ္မလား၊ ဘာလုုပ္မလဲ။ ေစ်းေရာင္းမလား။ တစ္၀မ္းတစ္ခါးမငတ္ေအာင္ေတာ့ ေနႏုုိင္တာခ်ည္းပါပဲ။ ျမန္မာျပည္လိုု ေနရာမဟုုတ္တဲ့ ဒီလိုုတုုိင္းျပည္မွာ သာမန္အလုုပ္ ၾကမ္းလုုပ္ၿပီး ျခစ္ျခစ္ကုုတ္ကုုတ္ေနတတ္မယ္ဆုုိရင္ ျမန္မာျပည္ကိုုေတာင္ ပိုုက္ဆံျပန္ပိုု႔ႏုုိင္ ေသးပါရဲ႕။ ဒါမွမဟုုတ္ ႏုုိက္ပဇားလိုု႔ေခၚတဲ့ ႏုိင္ငံျခားအ၀င္အထြက္မ်ားတဲ့ေနရာမွာ ေစ်း သြားေရာင္းဦးမလား။ မငတ္ေလာက္ပါဘူး။ ႀကိဳးစားမယ္ဆိုုရင္ အဲဒီလိုုေနရာမွာ ေစ်းေရာင္း ရင္းက ကိုုယ္ပိုုင္အိမ္ခန္း၊ ကိုုယ္ပိုုင္ဆုုိင္ကယ္နဲ႔ လူတစ္လံုုး သူတစ္လံုုးျဖစ္ေအာင္ ေနႏုုိင္ပါ ေလရဲ႕။
ခုုေတာ့ဗ်ာ။
မေျပာလည္း မၿပီး၊ မတီးကလည္း မျမည္ဆုုိေတာ့ ေျပာရျပန္ပါဦးမယ္။ အကယ္လိုု႔ မ်ား နားမခံသာ၀င့္၊ မသိ၀င့္ဘူးဆိုုရင္ျဖင့္ ဆက္မဖတ္ၾကဖိုု႔ေတာ့ ေျပာပါရေစရဲ႕။ အဆိုု ေတာ္ စိုုးလြင္လြင္ရဲ႕ သီခ်င္းထဲကလိုု နားနဲ႔ မနာ ဖ၀ါးနဲ႔သာ နာေတာ္မူပါလုုိ႔ဘဲ ဆုုိျပရ ေတာ့မယ္။
ကၽြန္ေတာ္လည္း ေကာင္းတဲ့လူေတာ့ မဟုုတ္ပါဘူး။ ရန္ကုုန္လိုု ေနရာမွာ ႏုိက္ ကလပ္ဆုုိတာ ဘာမွန္းမသိခဲ့ေပမယ့္ ထုုိင္းပါးေလး နည္းနည္း၀လာေတာ့ ထိုုင္းကလပ္ ေတြမွာ ဘီယာနဲ႔ ၿငိမ့္တတ္လာၿပီေလ။ ေရာမေရာက္ေတာ့ ေရာမလိုု က်င့္တာမဟုုတ္ေပ မယ့္ ပိုုးကေလးကလည္း ရွိျပန္ေတာ့ သြားခဲ့တာေပါ့။ တစ္လကိုု အနည္းဆံုုး ၂ ေခါက္ ေလာက္ေတာ့ ေရာက္မိတာေပါ့။ ေရာက္မိျပန္မ်ားလာေတာ့မွ သိလာတာကေတာ့ ေတာ္ ေတာ့္ကိုု စိတ္ပ်က္စရာေပါ့။
အဲဒီလိုု ႏုုိက္ကလပ္ေတြမွာ ေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ေကာင္မေလးေတြရဲ႕ အျဖစ္ဟာ တကယ္ ေတာ့ ရင့္နင့္စရာေတြေပါ့။ မိမိဘ၀ရပ္တည္ေရးအတြက္ ဒီလိုုမ်ဳိး ႐ုုန္းကန္ေနတယ္ဆိုုတာ ကိုုေတာ့ ႐ႈတ္ခ်ခ်င္တယ္။
အမ်ဳိးသား၊ အမ်ဳိးသမီးဆိုုတဲ့ ခြဲျခားမႈကိုု အရင္ဆံုုးမေျပာခင္မွာ လူမ်ဳိးေရးအေနနဲ႔ ေတြးၾကည့္မယ္ဆိုုရင္ေပါ့ဗ်ာ။ ဟုုိးအရင္ကတည္းက စကားပံုုေလးတစ္ခုုကိုု သြားသတိရမိ ရဲ႕။ ငခံုုးမတစ္ေကာင္ေၾကာင့္ တစ္ေလွလံုုး ပုုပ္တယ္ဆိုုဘဲ။ အခုုေတာ့ ဒီလိုုမ်ဳိးျဖစ္သြားႏုုိင္ တယ္ဆိုုတာကိုု ထည့္တြက္သင့္တယ္။
ကာယကံရွင္အေနနဲ႔ အေၾကာင္းျပႏုုိင္စရာေတြ အမ်ားသားရယ္ပါ။ မိမိဘ၀ ရပ္ တည္ေရး၊ စုုတ္ျပတ္သပ္ေနတဲ့ ျမန္မာႏုုိင္ငံမွာ က်န္ခဲ့တဲ့ မိသားစုုအေရး၊ ဒါေတြကိုု ေျပာၾက မယ္ဆုုိရင္ေတာ့ ေျပာေကာင္း ေျပာႏုုိင္ပါတယ္။ ဒီလိုုသာေျပာၾကေၾကးဆိုုရင္ျဖင့္ ျမန္မာ ျပည္အျပင္ဘက္မွာ ေရာက္ေနတဲ့သူတိုုင္းဟာ ဒီလိုုမ်ဳိးခ်ည္း ျဖစ္ရခ်ည္ရဲ႕။
ေနာက္တစ္မ်ဳိးေျပာႏုုိင္တာကေတာ့ ကၽြန္မတိုု႔က ပညာမွ မတတ္တာဆိုုၿပီး ေျပာ ေကာင္းေျပာလာႏုိင္ပါတယ္။ ဒါဆိုုရင္လည္း ႏုုိင္ငံျပင္ပမွာ ပညာမတတ္ေပမယ့္ လုုပ္စား ေနၾကတဲ့သူေတြ အမ်ားသားရယ္လိုု႔။ သာမန္ ေစ်းေရာင္းမလား၊ အလုုပ္ၾကမ္းလုုပ္မလား၊ အိမ္ေဖာ္လုုပ္မလား။ လုုပ္မယ္ဆုုိရင္ျဖင့္ လုုပ္စရာေတြ မကုုန္ႏုုိင္ပါဘူး။
ထုုိင္းႏုုိင္ငံလိုု ေနရာမွာ အလုုပ္သမားေတြအတြက္ အခမဲ့ပညာသင္ေပးေန တဲ့အဖြဲ႕အစည္းေတြ၊ ေက်ာင္းေတြ၊ ေနရာေတြ အမ်ားအျပားရွိတာ သိၾကမွာပါ။ ပညာ မတတ္လုုိ႔ဆိုုတဲ့စကားလံုုးတစ္ရပ္နဲ႔ေတာ့ ဒီလိုုမ်ဳိးနဲ႔ ဘ၀ရပ္တည္ရမယ္ဆုုိတာကေတာ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ခိုုင္လံုုတဲ့အရာတစ္ခုုေတာ့ မဟုုတ္...ဒါ့အျပင္ ထုုိင္းႏုုိင္ငံလိုု ေနရာမွာ အလုုပ္သမားေတြအတြက္ အခမဲ့ပညာသင္ေပးေန တဲ့အဖြဲ႕အစည္းေတြ၊ ေက်ာင္းေတြ၊ ေနရာေတြ အမ်ားအျပားရွိတာ သိၾကမွာပါ။ ပညာ မတတ္လုုိ႔ဆိုုတဲ့စကားလံုုးတစ္ရပ္နဲ႔ေတာ့ ဒီလိုုမ်ဳိးနဲ႔ ဘ၀ရပ္တည္ရမယ္ဆုုိတာကေတာ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ခိုုင္လံုုတဲ့အရာတစ္ခုုေတာ့ မဟုုတ္ပါ။
မေျပာမၿပီးလိုု႔သာ ေျပာေနရမယ့္ မေျပာခ်င္ဆံုုးကေတာ့ ဒီအေၾကာင္းပါပဲ။
ကၽြန္ေတာ့္အတြက္တည္းဆိုုရမယ္ဆိုုရင္ျဖင့္ ဘ၀တစ္ခုုရပ္တည္ဖိုု႔အတြက္ စား ၀တ္ေနေရးတစ္ခုုတည္းေတာ့ မဟုုတ္ဘူးထင္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုုိရင္ ဒါေတြဟာ ဘ၀ရဲ႕ အေျခခံလိုုအပ္ခ်က္ေတြျဖစ္ေပမယ့္ ဒီအဆင့္ကေန ေက်ာ္တတ္ႏုုိင္မွသာလွ်င္ လူ ရယ္လုု႔ိေခၚဆိုုႏုုိင္တဲ့ အေနအထားကိုု ေရာက္မယ္လိုု႔ ထင္ပါတယ္။ စား၀တ္ေနေရးဆိုုတ့ဲ အေျခခံလိုုအပ္ခ်က္ေတြနဲ႔သာ နပန္းလံုုးေနရမယ္ဆုုိရင္ ဒီကေန႔ လူဆုုိတာဟာ သာမန္ သတၱ၀ါအဆင့္မွာသာ ရပ္တန္႔ေနမွာျဖစ္ပါတယ္။
ဒီကေန႔လိုု အဘက္ဘက္က တုုိးတက္ေနတဲ့ေခတ္မွာ စား၀တ္ေနေရးတစ္ခုုတည္း အတြက္ ႐ုုန္းကန္ေနရတယ္ဆုုိရင္ ဒါဟာ ေခတ္မမီေသးတဲ့ေနရာတစ္ခုုမွာ ေရာက္ေန တယ္လိုု႔ ဆိုုႏုုိင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ျမန္မာႏုုိင္ငံလိုု အဘက္ဘက္က အႏုုတ္ျပေနတဲ့ႏုုိင္ငံမ်ဳိးမွာ မဟုုတ္ဘဲ တိုုးတက္မႈအဆင့္တစ္ေနရာကိုုေရာက္ေနတဲ့ ထိုုင္းႏုုိင္ငံလိုု ေနရာမ်ဳိးမွာေတာ့ ဒီ လိုုမ်ဳိးျဖစ္ေနတယ္ဆုုိတာကေတာ့ အေၾကာင္းယုုတၱိမရွိတဲ့ အရာတစ္ခုုပါ။
ျမန္မာအလုုပ္သမားေတြအေနနဲ႔ ပညာေရးအတြက္ကိုု ပိုုက္ဆံ ခ်ဴးတျပားသားမွ မကုုန္ဘဲ သင္ေပးေနတဲ့သူေတြ ရွိတဲ့ေနရာမွာ ပညာေရးေၾကာင့္ဆိုုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္က ေတာ့ ယုုတၱိယုုတၱာမရွိဆံုုး စကားတစ္ခြန္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘယ္လိုုဟာမ်ဳိးနဲ႔ အေၾကာင္းျပႏိုုင္စရာေတြ ရွိေပမယ့္ လူသားပီပီ အအခက္အခဲတစ္ခုုကိုု ေျဖရွင္းခ်င္တဲ့ စိတ္ရွိေနမယ္ဆိုုရင္ျဖင့္ ေက်ာ္လႊားႏုုိင္တဲ့အရာေတြခ်ည္းပဲဆုုိတာ ေျပာျပလိုု႔ရပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ဘယ္လိုုအေၾကာင္းေၾကာင့္ခ်ည္းျဖစ္ျဖစ္၊ ယုုတ္စြအဆံုုး နအဖစစ္အစိုုးရ မေကာင္းလိုု႔ တစ္ပါးျပည္မွာ အလုုပ္လုုပ္ေနရတယ္ဆိုုေပမယ့္ တကယ္တမ္း လုုပ္မယ္ဆုုိ ရင္ေတာင္ မိမိရဲ႕ ဘ၀အတြက္ ရပ္တည္ဖိုု႔အတြက္ဆိုုတာတစ္ခုုတည္းမဟုုတ္ဘဲ မိမိရဲ႕လူ မ်ဳိး၊ မိမိလူမ်ဳိးရဲ႕ သိကၡာ၊ မိမိလူမ်ဳိးရဲ႕ ရပ္တည္ခ်က္၊ ပန္းတုုိင္ စတာေတြကိုု ျပန္ၿပီး ငဲ့ၾကည့္ သင့္တယ္ထင္ပါ့။
စား၀တ္ေနေရးဆိုုတဲ့ အေျခခံလိုုအပ္ခ်က္တစ္ခုုတည္းအတြက္နဲ႔ အရာရာကိုု အ အေလွ်ာ့ေပးစဥ္းစားဆံုုးျဖတ္မယ္ဆုုိရင္ျဖင့္ ဒါဟာ သမာသမတ္က်တဲ့စဥ္းစားခ်က္ မဟုုတ္ ဘူးလိုု႔ ေကာက္ခ်က္ခ်ႏုုိင္ေကာင္းပါရဲ႕။ မိမိဘ၀ရပ္တည္ခ်က္အတြက္ မဟုုတ္ေတာ့ဘဲ တစံုုတခုုေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္သာ ျဖစ္မယ္လုုိ႔ ဆုုိခ်င္ပါတယ္။ ဘ၀အာမခံခ်က္အ အတြက္၊ ဘ၀လံုၿခံဳေရးအတြက္၊ ဘ၀ဆက္လက္ရပ္တည္ဖိုု႔အတြက္ဆိုုတဲ့ စကားလံုုး ခပ္ ႀကီးႀကီးေတြ ေျပာၾကမယ္ဆုုိရင္ေတာ့ အတိုက္အခံေျပာရေကာင္း ေျပာရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီ လုုိမ်ဳိးေျပာလာတဲ့သူေတြကလည္း ရွိလည္း ရွိခဲ့သလိုု ေနာင္လည္း ဆက္ရွိေနဦးမယ့္အေန အထားပါ။
ဒီေတာ့က ေနာက္ဆံုုးအေနနဲ႔ ေျပာခ်င္တာကေတာ့ မိမိတိုု႔ရဲ႕ ဘ၀ေတြကိုု မိမိကိုုယ္ တိုုင္အညြန္႔ခ်ဳိးမိသူမ်ားမျဖစ္ရေလေအာင္ ဘာေတြလုုပ္ေဆာင္သင့္တယ္ဆုုိတာကေတာ့ မိမိေပၚမွာဘဲ မူတည္ပါတယ္။ ျမန္မာႏုိင္ငံလုုိ ဆင္းရဲတြင္းနက္ေနတဲ့ ေနရာထက္ ပိုုၿပီး သာ တဲ့ေနရာ၊ ပိုုၿပီး ေကာင္းတဲ့ေနရာမ်ဳိးမွာ ဒီလိုုမ်ဳိး ရပ္တည္ေနတယ္ဆုုိတာဟာ တကယ္တမ္း က်ေတာ့ အဓိပၺာယ္ရွိတဲ့အလုုပ္မဟုုတ္ဘူးဆုုိတာပါဘဲ။ ဘ၀အတြက္ ရပ္တည္ေကာင္း ရပ္ တည္ေနရမယ့္ တကယ္တမ္းသာ ႐ုုန္းထြက္မယ္ဆိုုရင္ျဖင့္ အခါအခြင့္နဲ႔ အေျခအေနေတြ က တြန္းပိုု႔ေပးေနတဲ့အေနအထားပါ။
ဘ၀ရပ္တည္ေရးကိုုအေၾကာင္းျပၿပီး လုုပ္ခ်င္တာ လုုပ္ေနတဲ့သူေတြအတြက္ မရည္ ရြယ္ေပမယ့္ တကယ္တမ္း မသိနားမလည္ခဲ့လိုု႔ ဒါကိုုဘဲ ဘ၀ရပ္တည္ေရးအတြက္ ေရြး ခ်ယ္ေနရတဲ့သူေတြကိုု ရည္ရြယ္တိုုက္တြန္းလိုုရင္း ျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္တမ္းသာ စိတ္ရွိ ၾကမယ္ဆိုုရင္ျဖင့္ ႀကိဳးစားရင္ မင္းျဖစ္တဲ့ဆုုိတဲ့စကားက အလကားမဟုုတ္ခဲ့ပါဘူး။ မဟာ ဇနကၠထံုုး ႏွလံုုးမူၾကမယ္ဆုုိရင္ျဖင့္ အေျချမင့္တဲ့ဘ၀ေတြကိုု ခ်က္ခ်င္းပိုုင္ဆိုုင္ႏုုိင္မွာမဟုုတ္ ေပမယ့္ မိမိလုိခ်င္တာကိုု မရ ရေအာင္ယူခဲ့တဲ့ ေတမိထံုုး ႏွလံုုးမူမယ္ဆိုုရင့္ ေရႊျပည္ေတာ္ ဟာ ေမွ်ာ္တိုုိင္းမေ၀းပါဘူးဆိုုတာ ဒီေနရာကေန လႈံ႕ေဆာ္လိုုက္ရင္း….။
(ျမန္မာအမ်ဳိးသမီးထုုဘ၀မ်ား ျမင့္မားေစလုုိရင္းသာ)
ေအာင္ထြန္းလင္း
မွတ္ခ်က္ း အမ်ဳိးသမီးအဖြဲ႕မ်ား စုစည္းထုတ္ေ၀သည့္ ခ်ဳိးလင္းျပာမဂၢဇင္းအတြက္ ထြန္းေတာက္ေန နာမည္ျဖင့္ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္က ေရးသားေပးခဲ့ေသာ ေဆာင္းပါး ျဖစ္ပါသည္။
